Gek! Alsof ik mij schuldig moet voelen.
Herfstvakantie – een trip naar Londen!
Samen met mijn zoon naar mijn dochter in Londen die afgelopen week jarig was. Een cadeau voor mijn zoon zijn 18e verjaardag in september. Om samen naar zijn zus haar 21ste verjaardag te gaan. Een voorstel en boeking die ik om schuldgevoel naar de kinderen en de wil van mijzelf eruit floepte.
Twee en een half jaar ben ik verder na mijn ongeluk en is dit een vrij grote stap als je weet dat ik zelfs nog geen gewone boodschappen kan doen, geen uitjes zomaar kan ondernemen, geen auto nog kan rijden en alles buiten de deur snel te veel is. Wordt daar letterlijk beroerd van.
Maar nu met mijn kinderen, voor hun verjaardagen en om hoe de afgelopen jaren zijn verlopen. De onzekerheid, de pijn en het verdriet, mijn dochter als mantelzorger en het algemene onbegrip, niets door mijn hersenletsel met ze samen kon ondernemen. Wilde ik dit voor mijn kinderen en mijzelf doen, doen omdat we het nu nog samen met z’n drieën konden doen en WE het dik verdiend hebben!
Het was vreselijk dat ik door één klap, de afgelopen jaren maar heel weinig voor mijn kinderen kon betekenen. Na het ongeluk maanden niet kunnen lopen door een verbrijzelde knie, pijn, beroerd door hersenletsel, verward, vergeetachtig, intens moe, onbegrip in erkenning, psychisch daardoor een hele heftige tijd. Alleen maar leren loslaten en accepteren, met de nodige revalidatie om balans en de handvaten te krijgen.
Als zelfstandig ondernemer mijn bedrijf zien te blijven behouden na bijna een jaar dicht. Weer inkomsten te kunnen blijven genereren, maar net zo belangrijk om wat ik heb opgebouwd voor mijzelf en mijn klanten te laten blijven bestaan. Voor mij geen keus maar gelukkig wel een passie, en heb ik het tot zover toch maar geflikt! Dit met de geweldige steun van vooral mijn kinderen en een aantal bijzondere andere mensen.
Deze trip was voor mij heel belangrijk. En hoewel de reis direct op Schiphol na een treinreis voor mij al overprikkeld en tollerig begon en ik serieus hulp nodig had, heb ik genoten. Mede door de Schiphol assistentie in hoe mijn zoon en ik zijn opgevangen toen we net aangekomen waren in de vertrekhal van Schiphol, was heel top. Dit maakte mijn eerste grote uitstap vanaf dag één heel waardevol. Wat is erkenning en begrip voor de verschrikkelijke onzichtbare gevolgen van Niet Aangeboren Hersenletsel toch belangrijk. Door de drukte, de ruimte en het zoeken, het mij toch ineens teveel werd en ik het niet meer kon overzien en daardoor beroerd werd en niets meer kon. Tot op de stoel in het vliegtuig begeleid, top!
Het waren heerlijke mooie en regenachtige dagen 😉
Elke dag een rustig en klein uitje, samen genieten, eten, slapen, tekenen en mijn dochter haar verjaardag vieren met de aardige en verrassende hulp van het Putney Bridge hotel in Londen, geweldig!
Het geduld van de kinderen, ze samen broer en zus zien zijn tot op de vloer van de hotelkamer. Voor mij waren dit hele speciale dagen die mij niet meer afgepakt kunnen worden. Het leven voor mij en de kinderen is veranderd en had ik de afgelopen dagen mijn eigen lieve bijzondere mantelzorgers om mij heen.
Lieve Kids, wat ben ik ongelofelijk trots op jullie!
Maar waarom dit delen en mij bijna schuldig ging voelen.
2,5 jaar zeg ik néé tegen bijna alles en echt iedereen, geen feestjes, uitjes en ingaan op uitnodigingen, en dan wel naar Londen gaan!
Mijn letsel maakt dat ik heel erg goed voor mijzelf moet zorgen, dat is de nieuwe realiteit om te kunnen functioneren.
Niet Aangeboren Hersenletsel kan je zo beperkt maken dat ‘alles’ om je heen verdwijnt. Ik vecht daar op een gezonde manier voor omdat ik overtuigd ben dat ik mijn passie die ik heb met mijn werk heb, niet kwijt hoef te raken en zelfs nog veel kan betekenen voor de kinderen, mijzelf en anderen.
Het enige wat ik en lotgenoten met NAH fijn zouden vinden en nodig hebben, is erkenning omdat je vaak niets ziet, maar het er wel is. Begrip omdat het niet zo gaat als voorheen of zoals een ander het graag zou willen zien of verwacht. Hulp omdat we het zelf qua energie, het overzien niet altijd alleen (meer) kunnen! Gewoon bellen, onze administratie, aanwezig zijn, het volgen en/of antwoorden in iets is regelmatig een issue. In ieder geval werken onze innerlijke kwaliteiten vaak nog net zoals ieder ander. Gek misschien maar voel mij zelfs rijker met deze leerschool.
Begrip in onze maatschappij en het participeren bij onzichtbaar ziek is vaak het meest lastige te krijgen, inzicht hierin is dus zo belangrijk.
Trots op mijn kwetsbaarheid en mijn stappen. En echt, er zijn zoveel meer ziektes/handicaps welke vergelijkbare zijn met deze onzichtbare heftige gevolgen.
Toen ik nog ‘gezond’ was, had ik geen idee van de betekenis ‘onzichtbaar hersenletsel’ of niet- aangeboren hersenletsel (NAH). Ik geef toe dat dit ook heel moeilijk (of eigenlijk bijna niet) voor te stellen is, je ziet en merkt toch niets!
Mijn respect voor al deze mensen en hun omgeving…
Annuska
Reacties