André belde vandaag, dat doet hij vaker. Gewoon om even samen te kletsen, verder niets.
André is een oudere man die ik even geleden, tijdens het buiten tekenen in mijn schetsboek (#UrbanSketch), leerde kennen toen hij mij aansprak. Dit terwijl ik gewoon door tekende, niet netjes maar hadden we toch gelijk een bijzonder gesprek.
Waarom ik doortekende was voor mij een keuze om geen hoofdpijn te krijgen en niet draaierig, misselijk en intens moe te worden door dit praatje aan te gaan.
Dit was mijn geplande moment om buiten mijn huis en atelier te leren mijn balans te vinden in mijn energie, het te blijven overzien en daarin nog meer mijn grenzen te leren kennen en er niet overheen te gaan.
Het was één van mijn eerste keren dat ik mij echt buiten, in het centrum tijdens een activiteit, kwetsbaar opstelde. Samen met de rumoerigheid om mij heen na de diagnose NAH.
André bleef geïnteresseerd, vertelde, en was soms stil. Ik kon het goed hebben als ik maar met zonnebril op in mijn schetsboek bezig bleef. Natuurlijk moest ik wel soms opkijken om te zien wat ik tekende, en mij op deze 2 dingen blijven focussen.
Te veel prikkels op een onrustige nieuwe plek maken mij nog steeds beroerd en zorgen ervoor dat mijn dag dan voorbij is.
Ik merkte dat hij dit allemaal accepteerde, geduldig bleef en zich helemaal niet afvroeg waarom ik bijna niet naar hem keek als we tegen elkaar aan het praten waren.
Mijn missie was deze overwinning te laten slagen, naar buiten, plekje zoeken, en de prikkels onder controle proberen te houden waardoor ik met mijn passie weer een stapje kon nemen naar een betere balans met mijn beperking.
Het lukte mij af te sluiten van de buitenwereld, en kon het filteren tussen André, mij, en mijn schetsboek.
Een bijzondere ervaring en uitdaging die ik mij voor mijn letsel, nooit had kunnen voorstellen. Je kan toch ‘gewoon’ naar buiten, een dorp of een winkel in zou je denken, helaas is mijn ervaring al 2 jaar anders.
Ons rustige gesprek met pauzes tijdens mijn tekenen ging zonder moeite naar een heel menselijk gesprek over het buiten zijn, onze passie uitoefenen, de belangstelling, jezelf zijn en het mooie van de mens.
Het voelde vertrouwd en zonder schroom of schuldgevoel liet ik hem weten met een bewuste korte rustige blik, dat ik mij om mijn NAH met mijn tekenen bezig zou blijven houden, en niet omdat ik niet in hem geïnteresseerd was. Ik was op missie…
Hij gaf direct, alsof hij het wist aan, dat hij mij begreep…
Wauw, het was niet nodig hem verder iets uit te leggen en voelde als een hand op mijn schouder.
André verteld mij direct ‘ook’ hersenletsel/ nah te hebben en was het alsof ons gesprek afgesproken werk was. Hij zocht de rust even bij mij en was er erkenning, begrip en respect.
We kletsten nog kort even verder. Ik geef hem mijn kaartje en namen als bekende vrienden afscheid, vol vertrouwen elkaar nog wel eens te spreken.
Trots ging ik een beetje wankel maar ‘gewoon’ moe, voldaan richting huis.
Missie volledig geslaagd, mijn tactiek, naar buiten gaan en tekenen werkte…mede dankzij André!
Annuska
©️Tekst / tekening Annuska CW
Reacties