Met z’n tweeën trappen ze een fiets in elkaar.
Het is bijna middernacht en er springen 2 adrenaline jongens van 14/15 jaar rond. Niemand ziet ze op deze afgelegen plek. Alles om hun heen wordt aangeraakt, tegen getrapt of eraan gerukt. Tussendoor worden er fitness-oefeningen gedaan.
Netjes wordt ik door ze onthaalt en ga een gesprek aan zonder oordeel. Ruim een uur hebben we het gehad over waar ze nu in het leven staan, school, de afgelopen maanden, vakantie, drugs, drank, meisjes, stoer doen. Hoe het thuis is, wat ze nodig hebben, wat er voor mogelijkheden zijn en wat ze er mee kunnen!
Het was duidelijk dat ze veel aan mij kwijt wilde en heel belangrijk, er was vertrouwen. Samen lopen ze als ik hun vraag, zonder probleem mee naar de gesloopte fiets.
Mijn kans om hun bewust te maken dat deze mooi, vrij nieuwe fiets van ongeveer een 10 jarige meisje hier niet zomaar staat. Veilig dacht te staan en er iemand wrs heel blij en trots mee is.
Dit uit verveling en met onbewuste frustratie was ontstaan omdat ze nergens echt heen konden, maar hoe of wat kan dan anders?
De onderdelen werden zonder problemen bij elkaar gezocht en waar het kon de fiets gemaakt.
Een kleine moeite om deze kinderen rustig en vanuit hun beleving aan te spreken, vragen te stellen en echt te luisteren!! Voor de kinderen maar ook voor mij is er veel duidelijk geworden, daar kan ik wat mee.
https://www.augeomagazine.nl/sociale-steun-augeo-magazine-19/interview-bruce-perry
Reacties