Mijn gevoelens werden al weken weer wakker gemaakt, ik had ze ‘tot zover mogelijk’ weggestopt. Er was geen ruimte het goed te verwerken om mijn letsels op een normale gezonde manier aandacht te geven. Met innerlijke kracht, vertrouwen en revalidatie, en géén ondersteuning overheid omdat ik buiten elke wet en regel viel door blijkbaar mijn ‘zijn’ met uniek sociaal bedrijf. Ik moest het ongeluk, de heftige gevolgen een plaats geven. Geen andere optie, verbrijzelde knie, oogproblemen – hersenletsel, bedrijf dicht en kon er toen niets aan veranderen.
‘My case’
Een heftig motorongeluk waar ontkenning aanrijder en negatieve wetten tussen zitten. Eerdere getuigenverhoor waarin aanrijder onder ede stond, een ander verhaal heeft en blijft ontkennen. Ondertussen weet ik dat veel schadeverzekeringen hier een grote rol in spelen. Dit zorgde ervoor dat het bij deze rechtszitting niet ging om het gevoel van ‘onrecht’. Maar om feiten, harde feiten! Wie was er feitelijk fout, en zo werkt dat…
Gevoel, emotie en de zware gevolgen tellen niet mee. Ik kan je vertellen, dat dit als slachtoffer met blijvend letsel ongelofelijk heftig is om te splitsen. In de rechtbank als dader neergezet te worden door de advocaat verzekering tegenpartij.
Het is 3,5 jaar geleden, onrecht, pech, opzet en rouw passeerde. De ongelofelijke onmacht, afhankelijkheid, respect en daardoor geheimhouding met respect voor de aanrijder naar buiten toe en erg veel moeten accepteren. Voor mijn gevoel teveel voor een mens, geknokt om waardig te mogen blijven leven. Doodziek vanaf ziekenhuis, herstellocatie’s, revalidatie, bed, bank en na een klein jaar in een rolstoel nog totaal verward mijn maatschappelijk centrum als sociaal ondernemer uit financiële nood weer opgezet. Dit mocht niet verloren gaan, we bieden namelijk veel meer dan ‘gewoon’ tekenen en schilderen. Ik wist en voelde dat dit de laatste mogelijkheid was, dit zou ik nog kunnen en vooral voor mijn eigen waardigheid en die van vele anderen. Ik was mijzelf anders volledig kwijt geweest.
Mijn vertrouwen was letterlijk de enige keus om mijn leven eerst, en daarnaast mijn passie te behouden. Trots op mijzelf, ben met mijn aandacht en vertrouwen naar de positieve dingen blijven kijken. Boos zijn blijkt geen zin was er al uit eerdere ervaringen, ik heb kwaliteiten en kijk wat er wel kan. Dat niet iedereen in mijn positieve kracht geloofde of gelooft, mijn situatie ‘denkt’ te weten, geen erkenning als mens met hersenletsel (NAH) en niet kan ondersteunen is heel erg pijnlijk en jammer. Dit alles meemaken heeft mijn levensmissie nog meer uitgebreid. De waarde van iedere burger ‘een mens’ nog meer zien, zonder oordeel en er iets mee doen! Inclusie is belangrijk voor mijzelf, en om anderen ook te laten (mee-) genieten.
De tegenpartij mag van start
Daar zat ik dan, de eerste tranen rolde direct over mijn wangen, deden pijn maar droogde snel weer op. Ik weet wat er ‘echt’ gebeurd is en Thats It. Erg confronterend! Waarom zit ik hier, waarom die leugens, waarom zo laat, waarom zo lang deze hel moeten doorstaan. Ik was verzekerd en zei was ook verzekerd? Maar zo werkt het helaas niet bij bewust of onbewuste ontkenning. Jaren gaan voorbij, de gevolgen waren als een sneeuwbal. Deze rolt door en plakt steeds meer mee onderweg. Totdat hij ergens tot rust komt of tegenaan klapt. Ik kon het alleen maar zelf proberen in balans te houden, in mijzelf blijven geloven en vertrouwen. Mijn onrust is verklaarbaar, hoe ik mijn hoofd boven water heb gehouden, gemis van naasten, er is wantrouwen omdat ik als dader wordt neergezet, zonder partner is er 1 keus “overleven”…ongelofelijk. In bijna anderhalf uur wordt er door 2 advocaten en een rechter over ‘mijn’ moment gesproken, met mijzelf aan de zijlijn en een kleine rol. Het leven totaal veranderde in een ander en beperkter leven.
Het is voorbij
Na een schorsing en de rechter er niet uit komt, werd besloten dat ik nog flink wat weken mag wachten. Ik laat het weer los. Er is meer te doen om mijn leven en weer getroffen centrum aan huis met de klanten in de Corona periode te laten blijven bestaan. Wat zie ik er naar uit eindelijk in rustig water te komen en gun mijzelf dit zo. De energie, tijd, (h)erkenning en kans uit mijn ‘letterlijke’ 3,5 jarige quarantaine te kunnen komen omdat overheidsondersteuning ivm mijn beperkingen ook mist. Hier blijkt er voor mij geen wet of regel te bestaan. Mijn sociale onderneming en als bedrijfseigenaar met een beperking wordt ik niet erkend en hoofden omgedraaid, te uniek…triest.
Mijn missie: de verborgen kwaliteiten nog meer mogen vermengen in de overspoelende zee van gemiste aandacht. We allemaal een keus kunnen maken en in je eigen positieve levensstroom verder mag varen. Als sociaal ondernemer leef ik om maatschappelijk bij te kunnen dragen vanuit mijn hart. En het werkt!
Weer hoop ik met mijn vertrouwen, dat ik alle uitkomsten aan kan. Net als ieder mens over rechten en vrijheden zou moeten kunnen beschikken.
Het recht zegeviert..?
Ik heb de hoofdprijs dan alwel gewonnen… het leven!
Annuska
Situatie schets/aquarel/foto rechtbanktekening – eigen werk Annuska
Reacties