Zo zat ik ineens naast hem op de stoep.
Met twee Mandarijnen heerlijk in de buurt op een bankje in de zon. Niet lang had ik mij bedacht, een korte pauze.
Mij was opgevallen dat er een jongen verderop op een stoeprand was gaan zitten, alleen en in zichzelf. Nadat ik mijn mandarijnen met teveel vervelende pitjes op had, besloot ik naar hem toe te lopen.
“Hé hoi, hoe gaat het met je, even van huis weg?”
Hij kijkt wat verbaasd op en antwoord wat twijfelend. “Jhôha…Wel even lekker zo”. Ik vraag maar gelijk rechtstreeks of het lastig is zo in quarantaine. “Tja niet makkelijk” Hij verteld dat hij een boekje aan het lezen is, ‘over zichzelf’ en laat het zien. Titel ‘ADD’… Oh interessant en vraag of het goed is als ik iets verder bij hem op de stoep kom zitten. Het was oké en merkte dat hij wilde praten.
Beide zitten we nu op de stoeprand en raken verder in gesprek. Hij heeft mijn interesse gewekt en laat ik hem vertellen, over zijn boekje en zichzelf. Hij verteld dat het boekje helpt, want er is erkenning en hij wil leren structuur en balans te vinden, anderen begrijpen hem niet goed en voelt zich er eenzaam in. Het gesprek ging soepel en merkte dat er vertrouwen was.
Wat doet ADD bij hem, waar hij in het verleden tegenaan is gelopen en nog. Zijn verschillende fases in zijn leven waar hij verbazend eerlijk en bewust in is. Benoemd dat hij nu het gevoel heeft de weg een beetje kwijt te zijn. We hebben het over ‘die’ weg, of je daar eigen keuzes in kan maken. Terugkeren, vluchten, doorlopen is ook negeren. De moed dat je onderzoekt naar wie je nu eigenlijk bent. Hoe doe je dat, stap voor stap vooruit. Soms mag je best even achterom kijken. Onderweg observeer je naar waar je bent, wat je echt wilt en of je een keuze hebt. Vooral jezelf als uniek mag zien, dat alle mensen anders en uniek zijn…
We raken dieper in gesprek en ik laat ook mijn kwetsbaarheid zien, de klik is goed en er is wederzijdse (h)erkenning, ‘gewoon’ als mens en een verleden. Het is voor ons beide een leuk en interessant gesprek en ik vraag of hij hulp heeft. Hij verteld dat hij blij is met iemand die hem helpt, maar een maatje van zijn leeftijd die hem begrijpt zou heel fijn zijn. Hij is wijs en heeft veel meegemaakt, weet goed te benoemen hoe hij achteraf verschillende levensfases is doorgekomen. Lastig is toch ook wel het onbegrip in zijn omgeving, hij wil veranderen en leren hoe hierin verder te komen. Zijn ‘oude zijn’ is genoeg geweest en is nieuwsgierig geworden. Opvallend was zijn bewustwording in gevoel en gedrag. Mooi om van een tiener dit waar te nemen en hij mij daarin vertrouwde.
We komen weer op het punt van dit moment, dat hij net in zijn boekje aan het lezen was. Waar hij nu is… hier zittend op de rand van de stoep. Hij wil zoveel en benoemd als voorbeeld een wegennet in zijn hersenen waar van alle kanten auto’s aan komen rijden en er dan file’s ontstaan. In de chaos alles klem staat en niet meer verder komt. Ik hoor verwarring en hij zoekt naar een zijweg om uit al die file’s te komen.
We hebben het samen over een slagboom midden in die hersenfile. De onrust van de vele wegen bij hem, het vastlopen, de onzekerheid en het ongeduld wat dan opspeelt. Je mag even stil staan voor de slagboom. De rust nemen, voelen en ervaren waar je nu staat. Je eigen rustige, kleiner weggetje of een ommetje kiezen waar je af en toe kan stoppen…het is ‘zijn’ weg, in wat ‘hij’ nodig heeft. Met de juiste aandacht en begeleiding kan hij zijn eigen weg gaan, zijn keuze in waar hij gelukkig van wordt!
Anderhalf uur later gingen we weer onze eigen gekozen weg…
Reacties